خاطرات مستند سید هادی خسروشاهی درباره آیت الله هاشمی رفسنجانی

مقدمه

 آیت الله هاشمی رفسنجانی، یکی از مظلوم ترین شخصیت‌های مبارز تاریخ معاصر ایران است. شصت سال مبارزه و تلاش و خدمت و. با انبوهی از تخریب‌های ناجوانمردانه مدعیان ولایت مداری ـ به اضافه عناصر مشکوک لیبرال و سکولار مدعی آزادیخواهی ـ پاداشی نبود که سزاوار او باشد... و بی شک این امر، نه از لحاظ شرعی،  و نه از لحاظ انسانی ـ ‌اخلاقی قابل قبول نبود. اخلاق و انسانیتی که متأسفانه در هشت سال حکومت بی لیاقتان فرقه منحرف و دارندگان اندیشه‌های موهوم و عناصر بی تجربه و قدرت طلب و خودمحور، با ریاست فردی که در عمل نشان داد صلاحیت احراز مقام دوم کشور را نداشت، از بین رفت و عملکرد دوره دوم سلطه دیکتاتور مأبانه او روشن نمود که ادعای پیروی از ولایت و رهبری، پوشش عوام‌فریبانه، برای گسترش سلطه و قدرت یابی بیشتر بود.

البته آیت الله هاشمی در این میان کاملاً آگاه بود که این هجمه‌ها، تخریب‌ها، اهانت‌ها و اتهام‌ها، بی­اخلاقی‌ها و اقدامات غیر مشروع مدعیان!، از کجا آب می‌خورد و خود نیز در دیداری، چگونگی آن را بر من نقل کرد، ولی واکنشی جز حلم و خویشتن داری، صبر و وفاداری به کلیت نظام اسلامی از خود نشان نداد و برای حفظ ارزش‌های نظام، همه نامهربانی‌ها و ظلم‌ها و ناهنجاری‌ها را تحمل کرد و پذیرا شد، تا بر اصل نظام صدمه ای وارد نشود، یعنی: سر خم می، ‌سلامت باشد،‌ بشکند اگر سبوئی.

در آخرین دیدار، من به آیت الله هاشمی گفتم که چرا برای پاسخ گویی لازم ـ نه مشاجره و منازعه ـ اقدام نمی‌کند؟ طبق معمول خود، خندید و گفت: من صلاح نظام نمی دانم که با این قبیل افراد دهن به دهن بشوم به ویژه که هرگونه پاسخگویی و توضیح ما، با اتهامی بزرگتر و اهانت‌های بیشتر روبه رو می‌گردد.

من شعر منسوب به مولا، امام علی علیه السلام را که در موارد مشابه بیان داشته است و در دیوان منسوب به آن حضرت آمده است، خواندم که ایشان آن را پسندید و یادداشت کرد.

 امام علی علیه السلام در مقابل هجمات معاویه و یارانش می‌گوید:‌

ذی سفه یواجهنی بجهل   و اکره ان اکون له مجیبا

یزید سفاهة و ازید حلماً کعود زاده الاحراق طیبا

ـ بی­شعوری، از روی نادانی بر من حمله می‌کند و من دوست ندارم که پاسخگوی او باشم، او بر «سفاهت» خود می‌افزاید و من بر «حلم» خود... مانند «عود» که با سوختن، بوی خوش آن بیشتر می‌شود.

آیت الله هاشمی، شاید تنها عکس العملی که درباره این سیاه نمایی‌ها و رذالت‌ها و پستی‌ها و پلشتی ها از خود نشان داد، نقل بیتی از حافظ بود که پس از انتخاب آقای دکتر حسن روحانی به ریاست جمهوری، ضمن بیان اینکه «من الان می‌توانم راحت بمیرم» به آن اشاره می‌کند و آن، این بیت بود‌:

حافظ آن روز به من مژده این دولت داد                                                          

که به آن جور و جفا،‌ صبر و ثباتم دادند

و در واقع این بیت اشاره به صبر و ثباتی است که در مقابل جور و جفاها آن را پذیرا شده بود تا مژده دولت مورد خواست خود را دریافت کند.

البته آراء ایشان در انتخابات‌ها، به ویژه انتخابات خبرگان ـ که بالاترین آراء مردم را شامل می‌شد ـ و سپس حضور به قول بعضی­ها! «باورنکردنی» و میلیونی مردم در تشییع جنازه، نشان داد که او از ایمان آورندگانی بوده که اعمال صالح داشت و خداوند محبت او را در قلب‌های مردم جای داده بود:

«إِنَّ الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ سَیجْعَلُ لَهُمُ الرَّحْمَنُ وُدًّا».[1]

***

بحث‌های کوتاه این رساله، مجموعه کامل خاطرات من از آیت الله هاشمی نیست. بلکه به ضمیمة یکی دو مقاله کوتاه درباره ایشان و یادداشت‌هایی که به مناسبت چهلمین روز رحلت نوشته شد و در ویژه نامه روزنامه اطلاعات: «یار نهضت» منتشر گردید، همراه متن یکی دو مصاحبه ای است که در دوماه اخیر توسط بعضی از نشریات وزین حوزه علمیه قم به عمل آمده بود... و اکنون مجموعه آن‌ها، به مناسبت سالروز درگذشت ایشان به دست چاپ سپرده می‌شود.

در پایان این مقدمه، به دیدگاه کلی خود درباره آیت الله هاشمی رفسنجانی اشاره می‌کنم و تفصیل را به فرصتی که شاید پیش بیاید، موکول می‌نمایم.

معروف است که ابوالعلی معرّی ـ شاعر معروف عرب ـ به دیدار شریف رضی، جامع نهج البلاغه امام علی علیه السلام رفت و پس از ملاقات،‌ وقتی بیرون آمد، از او پرسیدند: سید را چگونه یافتی؟ و ابوالعلی در یک بیت او را چنین معرفی نمود:

رأیته و رأیت الناس فی رجل     و الدّهر فی ساعة و الارض فی دار

ـ من او را دیدم انگار که انسان‌ها همه در یک مرد جمع شده اند و گویی روزگار در یک ساعت و زمین در یک خانه گرد آمده است.

أدخله الله فی جنّته الخاص لعباده.

تهران: 17 ربیع الاول 1435 ـ میلاد نبی اکرم( ص)

سید هادی خسروشاهی