مقدمه

چندى پیش احمد بن بلا، مجاهد بزرگ الجزایر، پس از 80 سال جهاد و مبارزه، در 96 سالگى درگذشت. بن بلا در سپتامبر 1916 میلادى در روستاى «مغنیه»[1] به دنیا آمد و تحصیلات ابتدایى ـ مدرسه اى خود را در شهر «تلمسان» آغاز نمود، ولى در 15 سالگى مدرسه را رها كرد و براى آغاز مبارزه به «حزب مردم» (حزب الشعب) پیوست... دوران سربازى را در ارتش فرانسه گذراند و در جنگ فرانسه بر ضد فاشیست هاى آلمان و ایتالیا، به جبهه فرستاده شد و در نبرد پیروزمندانه «مونت كاسیو» درخشید و نشان شجاعت از دست ژنرال دوگل دریافت نمود.

بن بلا پس از بازگشت به الجزایر، شاخه نظامى «حزب الشعب» را سازماندهى كرد و خود فرماندهى آن را به عهده گرفت و مبارزه مسلحانه را با حمله بر ضد مراكز اشغالگران فرانسوى، آغاز نمود. او در سال 1950 به دست نیروهاى امنیتى فرانسه دستگیر و به زندان شهر «البلیده» فرستاده شد ولى دو سال بعد، با همكارى دوستانش، از زندان گریخت و توانست مخفیانه به فرانسه و سوئیس و از آن جا به مصر برود و به ساماندهى نیروهاى مبارز الجزایرى در داخل و خارج بپردازد. پس از این اقدام، عملاً و در واقع، نبرد مسلحانه فراگیر بر ضد نیروهاى اشغالگر آغاز شد.

او در سال 1956 كه همراه محمد بوضیاف، حسین آیت احمد، محمد خیضر و مصطفى الاشرف با هواپیما از مغرب عازم تونس بود، كه توسط هواپیماهاى جنگى فرانسوى، مجبور به فرود در فرودگاه الجزایر شد و دسته جمعى به یكى از زندان ها انتقال یافتند و در سال 1962 كه قرارداد مقدماتى استقلال الجزایر در «ویوان» با فرانسویان امضا گردید، از زندان آزاد شدند.

... بن بلا باز به مصر رفت و در قاهره «گروه تلمسان» را با عضویت هوارى بومدین و فرحات عباس و محمد حنیفه تشكیل داد و به مخالفت «گروه تیزى اوزو» با عضویت یوسف بن خده، محمد بوضیاف، كریم بالقاسم برخاست.

پس از اعلام استقلال رسمى الجزایر در سال 1962، بن خده ریاست دولت موقت را به عهده داشت و بن بلا دفتر سیاسى جبهه آزادى بخش ملى الجزایر را تشكیل داد و آن گاه همراه بومدین و نیروهاى مسلح وابسته به گروه خود، به پایتخت هجوم آورد و بن خده را از كار بركنار ساخت و حكومت جدید با ریاست احمد بن بلا و وزرایى از «گروه تلمسان» تشكیل شد، ولى حدود دو سال بعد، وزیر دفاع او هوارى بومدین، طى یك كودتا، بن بلا را از كار بركنار و در یك پادگان نظامى زندانى نمود.

بن بلا در 1971 با سرسخت ترین مخالف سیاسى چپ گراى خود، زهره سلامى كه مائوئیستى افراطى بود و روزگارى تندترین مقالات را علیه دولت بن بلا منتشر مى ساخت، در زندان ازدواج نمود و به قول خود از «تنهایى مطلق» خلاص شد. زهره سلامى براى تلافى انتقادها و هجمه هاى خود علیه دولت بن بلا، ده سال از عمر خود را در كنار وى و در زندان یك پادگان نظامى سپرى كرد و... بن بلا سرانجام در زمان ریاست شاذلى بن جدید، در سال 1981 از زندان آزاد شد، ولى باز تا مدتى دیگر، در «حصر خانگى» به سر برد و سپس آزادى كامل خود را به دست آورد... به این ترتیب، بن بلا از 15 سالگى تا 96 سالگى یا به سازماندهى جوانان مجاهد پرداخت، یا در حال جهاد و نبرد علیه اشغال گران بود، یا در تبعید و زندان دشمنان و سپس دوستان(!) به سر برد و پس از آزادى نیز باز به مبارزه خود در جبهه هاى سیاسى و براى رهایى ملل دربند ادامه داد تا این كه سرانجام در چهارشنبه 30 فروردین 1391 در خانه خود در الجزائر، درگذشت.