بسم الله الرّحمن الرّحیم
رحلت دانشمند کوشا و زمان‌شناس، مرحوم حجت‌الاسلام والمسلمین سیدهادی خسروشاهی (اعلی الله مقامه) به واقع خسارتی بزرگ برای جامعه دینی و علمی است. از نگاه من آمیختن «علم و حلم» از مهم‌ترین خصوصیت‌های آن بزرگوار بود که اتفاقاً نیاز روزگار ما به آن بیش از هر وقت دیگر است.
خسروشاهی از یک سو تشنه دانش، به معنای وسیع آن بود و به همین سبب هیچ‌گاه از تلاش دست برنداشت. آثار متعدد، متنوع و اثرگذار او گواه صادقی بر یک عمر جهاد علمی مردی است که بی‌ادعا و بدون آلایش به اعتلای اسلام و ایران می‌اندیشد.
از دیگر سو، اما مرد بردباری و مدارا بود. رمز و راز دعوت دینی را به خوبی آموخته و باور کرده بود که جز از راه حکمت و موعظه حسن و جدال احسن نمی‌توان دعوت‌گر به سوی خدا شد. از این رو نه تنها به تقریب مذاهب اسلامی که به گفت‌وگوی ادیان عمیقاً معتقد و ملتزم بود و با خوش‌رویی و فروتنی پایه‌گذار بسیاری از اقدام‌های ماندگار شد.
بی‌تردید فقدان چنین شخصیتی ثلمه‌ای جبران ناشدنی است. این ضایعه تأسف‌بار را به مردان دین و دانش و به همه علاقه‌مندان به آن محروم، به ویژه خاندان و بازماندگان مکرم ایشان تسلیت گفته و آرزو می‌کنم که پروردگار مهربان و توانا او را در جوار رحمت خویش جای داده و اهداف بلند او را محقق سازد، انه علی کل شیء قدیر.
محسن اسماعیلی
۹/۱۲/۱۳۹۸